Wattpad

Wątpię, że ktoś jeszcze zagląda na tego bloga, ale cóż ... :D

Chciałabym zaprosić Was na historię, którą piszę na wattpadzie:
https://www.wattpad.com/story/42962278-quiero-mirarte-quiero-so%C3%B1arte

Tak, więc to chyba wszytko. Zapraszam ❤

Zapraszam!

Witajcie!

Zapraszam każdego z Was na mojego nowego bloga:

http://real-no-perfecta.blogspot.com/

Mam nadzieję, że ta historia spodoba Wam się może nawet bardziej

niż ta dotychczasowa. 

Na moim nowym blogu spotkać możecie

Martinę Stoessel w zupełnie nowej odsłonie.

Los odbiera jej najlepszego przyjaciela, rzuca do Hiszpanii.

Czy tam zmieni swoje życie?

Czy będzie zachowywała się lepiej?

A może na odwrót?

W historii nie zabraknie też postaci takich jak:

Jorge Blanco, Lodovica Comello, Diego Dominguez,

Ruggero Pasquarelli, Mercedes Lambre ....

Po szczegóły zapraszam na bloga : )

Pamiętajcie o Waszych opiniach, które są dla mnie cennym źródłem informacji :*

Ps. Zaznaczam, że ta historia nie ma nic wspólnego z realnym życiem bohaterów,.

Rozdział 80 "Hoy no se que decir"

CZYTASZ-KOMENTUJESZ-MOTYWUJESZ

______________________________________________________________

Violetta

Budzę się. Jest jeszcze ciemno. We śnie miałam wrażenie, że jeszcze raz przeżywam wydarzenia minionych tygodni. Tylko, że między snem, a rzeczywistością była jedna, mała różnica: tam wszystko skończyło się dobrze. Sytuacja między rodzicami się wyjaśniła i znów sprawy nakierowały się na właściwy tor. Tutaj ... wciąż mieszkam u Angie, z rozdartym sercem patrzę pesymistycznie w czarno - białą przyszłość. Patrzę na zegarek - 4.30. Czyli jeszcze tylko półtorej godziny i będę musiała wstać do Studia. Jeśli nie zasnę za dwie minuty zostanie mi tylko godzina, dwadzieścia osiem minut snu. Dlaczego ja to liczę?! Och, jestem żałosna... 

Francesca

Jaki piękny poranek ... Słońce świeci, ptaki śpiewają za oknem ....

- Francesca! - już przestał być piękny

- Cooo?! - krzyknęłam

- Po pierwsze nie będę z Tobą rozmawiał przez dwa piętra - Luca wtargnął do mojego pokoju

- Po pierwsze mogłeś zapukać - odpowiedziałam zirytowana

- Po pierwsze ... - kontynuował 

- Ha! Teraz powinieneś powiedzieć: po drugie, wygrałam! - przerwałam mu

- Och, jesteś, jesteś ... - mówił

- Tak wiem, że jestem inteligenta, śliczna, wyrozumiała, miła ... - znów przerwałam Luce

- Daruj sobie - powiedział z rezygnacją

- Luca to nie moja wina, że zawsze przegrywasz w nasze gierki - zaczęłam się śmiać

- Nie przyszedłem tutaj, żeby się kłócić ani grać w te jak to nazywasz "gierki" ...

- Masz rację - przyszedłeś tutaj, aby wtargnąć do mojego pokoju i wyprowadzić mnie z równowagi - wyłożyłam

- Znów to robisz ... - widzę jak pojawia się na jego czole taka mała, śmieszna zmarszczka złości

- Posłuchaj, czemu nie możesz zrozumieć że masz pukać? Jest rano równie dobrze mogłam teraz na przykład się przebierać - widzę jak rzednie mu mina - Widzisz nie pomyślałeś o tym - zaczynam się śmiać

- Poddaje się - wychodzi z mojego pokoju

Tak, tak bardzo dobrze braciszku! W sumie to miał mi coś powiedzieć, chyba ... Pewnie coś w stylu "Fran masz pracować dziś w Restó" albo "Fran, Ty w ogóle mi nie pomagasz". Chyba lepiej, że oszczędziłam sobie tej przyjemności... Albo, co gorsze mógł kazać mi posprzątać pokój! Tego już bym nie przeżyła, a tak na marginesie ciekawe gdzie schowałam moje słuchawki ... Nie ważne, nie mam czasu ich teraz szukać, bo spóźnię się na lekcje. Pożyczę jakieś od Cami, tak to jest dobry pomysł. 

Ludmiła

Chciałam iść dzisiaj do szpitala, odwiedzić Federico, ale sądzę że to jest bez sensu. Długo myślałam i dochodzę do wniosku, że cała nasza znajomość jest bez sensu, przecież on traktuje mnie jak wszyscy inni i myśli o mnie to co wszyscy inni ....  Na jakim świece ja żyję, skoro myślałam że może być inaczej? 

Jeśli nie wyjdę za pięć minut spóźnię się na zajęcia z Gregorio, czyli muszę się pospieszyć... 

- Ludmiła dokąd idziesz? - moja matka zapytała, gdy już miałam wychodzić

- Idę do ... - zaczęłam

- Do tego Twojego, żałosnego Federico, prawda? - przerwała mi

- Federico nie jest mój, a poza tym to idę do Studia ...

- Oczywiście, że nie jest Twój, kto by Cię tam chciał. Jesteś taka sama jak ja.

- To nieprawda! Ja mam uczucia.

- Ty i uczucia, błagam nie rozśmieszaj mnie. A poza tym, jak Ty się zwracasz do matki?!

- Tak jak matka do mnie - powiedziałam obojętnie - Spieszę się - dodałam i pośpiesznie wyszłam z domu

Diego

Zachciało się mojemu ojcu wyprawić "wielki zjazd rodzinny", a ja na tę okazję muszę znaleźć sobie dziewczynę. Albo chociaż kogoś kto będzie tak ową udawał. Nie powiem, bardzo mi to jest potrzebne ... Tym bardziej, że nie wiem którą mógłbym poprosić, Violetta - może lepiej nie i tak ma już za dużo problemów, Ludmiłą - nope, przecież i tak nikt mi nie uwierzy że z nią chodzę ... Mam poważny problem ... Rozmyślając o tym co mogę zrobić, idę do Studia, a po chwili [...]

_______________________________________________________________

Bienvienidoooos !!! 

Tak długo mnie nie było, więc możliwe że myśleliście

czy nie umarłam przypadkiem (albo też wcale nie zwróciliście

na to uwagi c: ) 

Ale do rzeczy nie było mnie tak długo, ponieważ:

Po 1. - wyjazdy w wakacje, a teraz szkoła

Po 2. - marzenia same się nie spełnią, więc trzeba im pomóc : )

A na poważnie to powróciłam, tylko nie wiem czy ktoś tutaj jeszcze

zagląda ; ) I tu potrzebna jest Wasza pomoc ...

mianowicie: wiele razy było tak że nie miałam weny i dlatego

nie było rozdziałów, ale teraz surprise! Mam wenę, ale nie wiem czy mam 

dla kogo pisać : ))

Okay, czyli mniej więcej chyba zrozumiale napisałam : ) 

Mam taką nadzieję, ale pewna nie jestem ; )

Jak podoba się Wam rozdział numer 80??

One Shot - Diecesca "Daj mi jeszcze jeden dzień" | Kilka informacji

"Daj mi jeszcze jeden dzień" czy nie brzmi to jak spełnienie marzeń wielu z nas? Każdy chciałby dostać chociaż dobę od kogoś na kim nam zależy... Chciałby dostać te dwadzieścia cztery godziny na naprawienie przeszłości...
Francesca - tak brzmi imię bohaterki naszej historii - również chciała dostać od losu możliwość zmiany życia... Czy jej się udało? Zapraszam do lektury...

Stud!o 21... Tam wszystko się zaczęło... Pewnego roku do szkoły zapisał się na prawdę imponujący chłopak... Niestety okazało się, że przed laty jego drogi skrzyżowały się z Ludmiłą - ówczesnym wrogiem numer jeden Francescy i jej przyjaciół. Diego jednak zdał sobie sprawę z tego, że krzywdzi innych... Postanowił się zmienić. Wszyscy znajomi dali mu drugą szansę i już nie długo Hiszpan stał się nieoderwaną częścią paczki. Francescę bardzo ciągnęło do Diego, co więcej w głębi serca podkochiwała się w ni. Długo skrywała swoje uczucia, ponieważ bała się jak je najlepsza przyjaciółka (była dziewczyna Hiszpana) Violetta zareaguje na tę wiadomość. Kilka tygodni po tym jak Włoszka uświadomiła sobie wielkość uczuć, którymi darzyła chłopaka, Diego wyznał jej, że ona również nie jest mu obojętna. Zostali parą... Najpierw nikt nie wiedział o ich związku. Jednak Francesca miała wyrzuty sumienia - dręczyło ją poczucie, że to co robią jest nie w porządku... Znikło ono jednak szybko, gdy przyjaciele dowiedzieli się o uczuciu łączącym tę dwójkę i w pełni zaakceptowali ich związek.

Brzmi jak sielanka, prawda? Gdyby tak było tytuł tej historii by się nie zgadzał... Więc już nie długo przestało być tak pięknie... Pewnego dnia Francesca podsłuchała rozmowę chłopaka z Ludmiłą...

-Mój plan jest niezawodny... Masz nie zawalić, rozumiesz?!!-mówiła

-Nie znasz mnie? Przecież już nie raz współpracowaliśmy...-wyjaśnił

Francesca zaczekała, aż Ludmiła wyjdzie z sali i wparowała do niej.

-Jak mogłeś?! Znów knujesz z Ludmiłą?! Wiedziałam... Nie zmieniłeś się - jesteś dokładnie taki sam jak rok temu!!-wypaliła w tempie karabinu maszynowego

-Francesca...To nie tak jak myślisz... Pozwól mi to wyjaśnić...

-Tu nie ma co wyjaśniać Diego! Oszukałeś mnie... Obiecywałeś... a obietnic się nie łamie...-łzy stanęły jej w oczach

-Błagam... Wysłuchaj mnie...

-Diego... Z nami koniec...-wybiegła z płaczem

• Następny dzień •

Francesca właśnie przyjechała na lotnisko. Stanęła w kolejce do kasy. Żeby zaoszczędzić trochę czasu postanowiła zadzwonić do rodziny we Włoszech.

-Cześć Francesca!-usłyszała ciepły głos swojej mamy 

-Cześć..-odpowiedziała nieco mniej entuzjastycznie

-Co tam u Ciebie?? Dobrze się uczysz? Wystarczają Ci pieniądze, które wysyłamy? Zakładasz kurtkę, kiedy wychodzisz z domu?-Francesca została zalana falą pytań

-Tak, tak.. Ale nie po to dzwonię. Lecę Was odwiedzić!-starała się, aby jej głos brzmiał wesoło

-Na prawdę?? To wspaniale! Czekamy na Ciebie..-rozłączyła się

Kolejka, w której stała Francesca zdawała się nie mieć końca. Kiedy przed Cauviglią stała już tylko jedna osoba dziewczyna ucieszyła się, bowiem zdała sobie sprawę, że jeśli za 10 minut nie kupi biletu spóźni się na ostatni, dzisiejszy samolot do Włoch. Oczywiście starsza pani, która stała przed Francescą nie mogła darować sobie pytań w stylu: Ile będzie trwał lot? Czy jest w samolocie telewizor? Ile osób będzie lecieć? Czy siedzenia są wygodne?

Francesca chciała zamordować staruszkę, ale dzielnie maskowała swoje emocje mężnym uśmiechem. 

Kiedy udało jej się wreszcie kupić bilet, biegła tak szybko jakby brała udział w zawodach olimpijskich do hali odlotów. Była godzina 14:58, gdy siedziała na swoim miejscu (samolot startował o 15:00). 

• Dwa dni później •

Francesca postanowił spędzić dzień w piżamie, oglądając filmy na DVD, jedząc lody na przemian z popcornem i starając się nie myśleć o Diego. Niestety nie udawało jej się to, ale jak miało się udawać, gdy oglądała komedię romantyczną o chłopaku, który okłamywał swoją dziewczynę?? Normalnie scenariusz odzwierciedlający jej życie...

Nagle Cauviglia usłyszała dzwonek do drzwi. Musiała przerwać swoje bardzo produktywne czynności i powlec się w stronę drzwi, ponieważ nikogo innego nie było w domu. Owinęła się kocykiem i zeszła po schodach, a następnie udała się przez długi korytarz do drzwi. Otworzyła je. Zobaczyła Diego. Zamurowało ją.

-Myślałem, że nikogo nie ma w domu.-zaczął

-Dla takich kłamców jak Ty nie ma tu nikogo.. Cześć.-chciała zamknąć drzwi

-Czekaj...-zdążył wejść do środka

-To nie tak jak myślisz... 

-Świetnie, możesz już iść?

-Francesca nie bądź głupia... Przecież wiesz że nie był bym do tego zdolny.

-Super, czyli teraz jeszcze jestem głupia.

-Nie o to mi chodziło.

-Nie ważne.. Chętnie bym z Tobą kontynuowała tą wspaniałą rozmowę, ale wiesz muszę sprawdzić czy... yyy... czy rybka mi nie zdechła. Tak właśnie rybka. Idź już sobie.

Diego jednak nie posłuchał Francescy. Pocałował ją. Następnie przez kilka kolejnych godzin wyjaśniał jak to Ludmiła uknuła całą tą sytuację, bo chciała zostać jego dziewczyną. Francesca uwierzyła chłopakowi. Przez kilka następnych dni byli w Rzymie, a później wrócili razem do Argentyny...

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Taki sobie One Shot o Diecesce.. Już dawno go zaczęłam, a dziś postanowiłam go skończyć żeby nie kurzył się w wersjach roboczych : )) Mam nadzieję, że jest znośny ; )

Teraz te "kilka informacji" : ))

Postanowiłam dać jeszcze jedną szansę dla tego bloga. Jak widzicie jest nowy tytuł: "Eres una historia blanca", szablon... Zastanawiałam się nawet czy nie zakończyć tej poprzedniej historii epilogiem i zacząć pisać tutaj nową. Ale nie mogłam się zdecydować, więc na razie postanowiłam napisać OS ; ) 

Mam nadzieję, że pomożecie mi w reaktywacji bloga ; ) Liczę na Was :* 

Odwiedzić bloga?

Kochani...
Mam do Was wielką, wielką prośbę... Moglibyście odwiedzić nowego bloga, którego prowadzę z moją przyjaciółką? OTO ON ♥ Jest on poświęcony serialom emitowanym na Disney Channel, dopiero zaczynamy i zależy nam na czytelnikach.. Jeśli możecie, zostawcie komentarz, porozsyłajcie linka naszego bloga... Będziemy bardzo wdzięczne :*

Dziękuję Wam za wszystko ♥♥♥

Past Part: Violetta Castillo "Czym tak na prawdę jest szczęście?"

Czytasz-komentujesz-motywujesz
________________________________
Narrator

Beztroskie dzieciństwo jest szczytem szczęścia każdego malucha prawda? Niestety niektórzy muszą szybciej dorosnąć, szybciej radzić sobie z własnymi problemami... nie mają już czasu na zabawę. Taka to historia skróconego dzieciństwa spotkała naszą bohaterkę, przyjrzyjmy się jej historii...

German skończył właśnie wstawiać ostatnie meble do pokoju, w którym miała wkrótce zamieszkać jego malutka córeczka. Chciał żeby pokój jeszcze nienarodzonej dziewczynki był prawdziwym królestwem... Nareszcie, telefon zadzwonił a na wyświetlaczu wyświetliło się "Maria", Castillo przeczuwał co się stało - szybko odebrał połączenie..

-Cześć..-usłyszał głos w słuchawce

-Witaj, jak się czujesz? Coś się stało??-pytał zdenerwowany mężczyzna

-Kochanie, mamy córeczkę..-odparła wzruszona kobieta

-Już do Ciebie jadę!

-Czekam..-rzekła przyjaźnie

•Tydzień później•

German, Maria i ich malutka córeczka wychodzą właśnie ze szpitala. Nie nadali jej jeszcze, żadnego imienia - nie chcieli bowiem podejmować decyzji pochopnie, ponieważ wiedzieli że będzie miało ono wpływ na dalsze życie dziewczynki.. 

Rodzina idzie spacerem do domu, malutka córeczka Germana i Marii śpi w wózeczku.. po chwili na jej główkę opadł malutki płatek fiołka..

-A może Violetta?-zapytała kobieta

-Słucham..?-German nie zorientował się o co chodzi

-Nazwijmy ją Violetta!-Maria powiedziała wspaniałomyślnie

-Dlaczego wcześniej nie pomyśleliśmy o tym imieniu?-zapytał wesoło

-Nie mam pojęcia..-uśmiechnęła się

•Pięć lat później•

Maria wyjechała w swoją ostatnią trasę koncertową.. Dziś miała wracać. Rozległo się pukanie do drzwi wielkiej willi na terenie Buenos Aires. 

-Mama, mama!!-krzyczała Violetta biegnąc do drzwi, z trudem je otworzyła. Ale w nich stał tylko manager Marii. 

-Gdzie jest mamusia?-zapytała dziewczynka

-Idź do swojego pokoju..-powiedział German, który wszedł do salonu

-Dobrze...-odpowiedziała smutno, ale wykonała polecenie taty

German i starszy pan, który niespodziewanie pojawił się bez Marii w domu Castillo rozmawiali przez chwilę, potem rozległy się krzyki, drzwi zaczęły trzaskać, coś się chyba potłukło... Mała Violetta zaczęła głośno płakać, dopiero wtedy hałasy w salonie ucichły... German znał już prawdę - jego żona zginęła w wypadku. Mężczyzna postanowił, że na razie nie powie nic córeczce, jeszcze nie teraz. Twierdził że i tak nie tego nie zrozumie, chciał oszczędzić jej bólu... Lecz nie myślał wtedy o tym jaką krzywdę wyrządza sobie.. ilekroć dziewczynka pytała "Gdzie jest mama?", "Kiedy wróci??" wracał pamięcią do ostatniej rozmowy z żoną:

-Jesteś pewna, że chcesz jechać?-pytał

-Tak, to już ostatnia trasa..Nie mogę zawieść fanów...

-Ale Violetta, jest taka mała - potrzebuje matki.

-Rozumiem, to tylko kilka tygodni. Potem będziemy prawdziwą rodziną..-uśmiechnęła się

German i Violetta prze kilka lat mieszkali w Europie, w żadnym mieście nie spędzili dłużej niż trzy miesiące.. Madryt, Rzym, Paryż.. Castillo znała te wszystkie miasta jak własną kieszeń. Początkowo podobało jej się to.. zwiedzała świat, miała tatę milionera, była traktowana jak księżniczka.. Lecz nie długo zrozumiała jak to jest być "prawdziwą księżniczką".. Kiedy miała czternaście lat mieszkała w Barcelonie, chodziła tam do prywatnej szkoły, dobrze się uczyła miała wiele przyjaciół.. Wszystko szło dobrze, aż do pewnego dnia... Było słoneczne popołudnie Violetta właśnie skończyła lekcję i czekała przed szkoła na Ramallo, jednak tego dnia miał odebrać ją German. Mężczyzna nie lubił, gdy spotykała się z rówieśnikami, a szczególnie z chłopakami! Los postanowił sobie zakpić z Castillo.. Podszedł do niej jej najlepszy przyjaciel - Ruggero. Porozmawiali chwilę, gdy na parking podjechał czarny samochód Germana.. Violetta niestety go nie zauważyła. Mężczyzna wysiadł z auta, podszedł do córki i od razu zaczął robić awanturę... Oczywiście najbardziej oberwał niewinny Ruggero.. German zabrał przestraszoną Violettę do samochodu i pojechał do domu, nie odzywał się przez całą drogę, miał bardzo poważną minę... Castillo już nigdy nie wróciła do tamtej szkoły, nigdy więcej nie zobaczyła Ruggero...
Następnego dnia Violetta odbyła nieciekawą rozmowę z ojcem...
-Violetta, wiesz że to co wczoraj zrobiłaś było karygodne?
-Słucham?? Co takiego zrobiłam?
-Pamiętasz, zakazałem spotykać Ci się z tamtym chłopakiem?
-Ale to jest mój przyjaciel...
-Nie podoba mi się on, widziałaś jak on wygląda? Ta grzywka, ten ubiór..
-Przepraszam, czy Ty właśnie oceniłeś Ruggero po wyglądzie??!
-Violetto po pierwsze: nie jesteśmy na "Ty"... A poza tym nie chciałem o tym rozmawiać..
-A więc.. o co chodzi?
-Wyjeżdżamy do Meksyku..
-Słucham?! Chyba nie dosłyszałam...
-Violetto.. pakuj się...
-Jak możesz... -odparła i zaczęła się pakować

•Rok później•

Violetta smutno przechadzała się po ulicach stolicy Meksyku... Bardzo żałowała, że musiała wyjechać z Hiszpanii.. Po części obwiniała się o ten wyjazd.. Myślała, że gdyby tamtego dnia nie rozmawiała z Ruggero nadal utrzymywałaby z nim kontakt... Była załamana, usiadła na ławce i zaczęła płakać.. zauważył to przystojny brunet..
-Coś się stało..?-zapytał Castillo, jednak ona milczała
-Mogę Ci jakoś pomóc..?-zapytał po raz drugi
-Słucham..?-ocknęła się
-Wszystko w porządku..?
-Tak, tak.. tylko trochę się zamyśliłam..-odparła smutno
-Na pewno.. Jestem León a Ty jak masz na imię?-uśmiechnął się
-Violetta..-powiedziała ledwo słyszalnym szeptem
- Śliczne imię.. Chyba nie jesteś stąd?
-Niee, pochodzę z Argentyny, ale ten akcent to przez to, że przez ostatnie lata mieszkałam w wielu krajach..
-Na prawdę?? Super, w jakich krajach byłaś?
-Prawie cała Europa i Ameryka Południowa..
-Nie źle.. Może przejdziemy się do jakiejś kawiarni?
-Czemu nie..
León i Violetta spędzili razem miłe popołudnie, wydawało im się jak gdyby znali się całe życie.. Wymienili się telefonami, lecz oczywiście nie mogło być tak różowo... Violetta zobaczyła swojego ojca na drugiej stronie ulicy zobaczyła swojego ojca.. Szybko pożegnała się z Leónem i wybiegła z kawiarni.. León i Violetta spotkali się jeszcze kilka razy w tajemnicy przed Germanem.. Wkrótce Castillo znów wyjechała... tym razem do Buenos Aires..

Violetta

Kochany Pamiętniku!
Czym tak na prawdę jest szczęście? Czy każdy kiedyś był lub będzie na prawdę szczęśliwy? Jeśli tak .. to kiedy? Jeśli nie .. od czego zależy to czy będziesz szczęśliwa czy nie? Przez mojego ojca straciłam już za dużo ważnych dla mnie osób .. najpierw Ruggero teraz León.. Czy on zdaje sobie sprawę, że niszczy mi życie?? Teraz zaczynam nowy etap mojego życia.. wracam do rodzinnego miasta - Buenos Aires.. Jak potoczy się moja historia? Czy jeszcze kiedyś spotkam Leóna..?
__________________________________
Ta-daaam ^•^
Jak się podoba Past Part?? 
Według mnie NAWET może być... 
Oczywiście to jest TEN León, więc na pewno się jeszcze spotkają... Taka nie za ciekawa historia co nie? :c Ale w końcu go skończyłam.. "kurzył" się w moich roboczych chyba przez miesiąc :D 
Awww.... już za dwa dni VL ♥ 

Bileciki ^^ :* 

~ Niki

Nuevo blog..?

Widzicie Tytuł posta ?? "Nuevo blogu ..?" Znaczy to po prostu "Nowy blog..?" Oczywiście z hiszpańskiego, ale po co ja tłumaczę to pierwszorzędnym V-lovers? c; 
Wiec .. chciałabym stworzyć nowego bloga .. z jakimś innym bloggerem c; Może ktoś z Was chciałby ze mną prowadzić nowego bloga? Myślę, że mogłybyśmy zamieszczać na nim np. One Schoty..? Jeśli ktoś chciałby to proszę o kontakt..
Przez Twittera... @Ahi_estare [mój user]
Lub e-mai...: weronikau51@gmail.com

Ps. Już nie długo pojawi się na blogu rozdział 80 i... Past Part...

Rozdział 79 "Czy moje życie nie może być normalne?"

Czytasz-komentujesz-motywujesz

________________________________

Violetta

Właśnie zakończyły się zajęcia z Angie...

-Francesca..-zaczęłam mówić do przyjaciółki, ale ona nic nie odpowiedziała

-Ejj.. słuchasz mnie??-zapytałam trochę głośniej

-Coo? Co się stało??-odpowiedziała pytaniem

-Idziemy się czegoś napić do Restó?-powiedziałam, znów mnie zignorowała

-Francesca!!!-dodałam

-Oj Violu, przepraszam Cię..jestem jakaś nie obecna..-powiedziała smutno

-Coś się stało? Możesz mi powiedzieć...

-Właśnie nie mogę!-wycedziła

-Francesca, błagam powiedz! Zaczynam się martwić..

-Nie, nie Violu... wszystko w porządku-czułam że skłamała, lecz nie chciałam ciągnąć tematu
-Okay, w porządku.. Ale pamiętaj jeśli coś by się działo, możesz na mnie polegać!-uśmiechnęłam się 
-Dobrze, dobrze..-odparła, a ja skierowałam się w stronę wyjścia

Ludmiła

Siedziałam w swoim pokoju rozmyślając o Federico... jak mogłam na to pozwolić? Patrzyłam z założonymi rękami na to jak oddalaliśmy się od siebie... gdybym tylko umiała cofnąć czas - na pewno bym to zrobiła.. Cofnęłabym się do momentu kiedy ja i on siedzieliśmy przed Studiem, Federico zapytał czy pójdę z nim na randkę, niestety ja zauważyłam że zbliżają się do nas inne osoby ze szkoły więc nie mogłam poddać się uczuciom odparłam coś w stylu: "Kim Ty jesteś, że śmiesz proponować mi coś takiego? Ja jestem supernovą, a Ty.. podrzędnym uczniem! Nie odzywaj się do mnie."

Kiedy na spokojnie to przemyślałam, pękło mi serce i to .. z mojej winy! To przecież istny paradoks... Dlaczego lubię zadawać sobie ból? Z moich przemyśleń wyrwał mnie głos mamy, co mnie zdziwiło..? Nie był on zachrypnięty jak zawsze, mówiła do mnie dobrym i przychylnym tonem:

-Ludmiła, ktoś do Ciebie przyszedł..-powiedziała przez drzwi

-Proszę, powiedz żeby wszedł do mnie do pokoju..-odparłam, po chwili rozległo się pukanie do moich drzwi. Krzyknęłam "Proszę" a moim oczom ukazał się Federico...

-Cześć, Ludmiła.. Wiem, że nie powinienem tu przychodzić. Nie chcę robić Ci problemów, ale muszę Ci coś powiedzieć...-zaczął

-Nie, spokojnie.. Wypuścili Cię ze szpitala?-zapytałam pełna troski

-Tak, tak.. wyszedłem wczoraj. Ale nie przyszedłem w tej sprawie..-mówił nie pewnie

-Słucham..?-zapytałam

-Ludmiło, ja wiem że nie jesteś taką osobą za jaką wszyscy Cię uważają. Ja widzę w Tobie, kogoś dobrego, szczerego, mądrego, kogoś kto codziennie walczy z przeciwnościami losu i stara się być lepszym, ale pomimo chęci to nie wychodzi. Ja wiem.. inni nie chcą zobaczyć Twojego ciepła, ale ja je dostrzegłem...-mówił, a ja czułam jak moje serce mięknie, jak cała topnieję..

-Federico, chciałam Cię przeprosić. Zawsze gdy byliśmy razem nie mówiłam tego co myślałam, nie wiem czemu tak było.. Może po prostu nie umiałam? Albo się bałam? Nie wiem, Federico proszę wybacz mi...

-Nie mam Ci czego wybaczać! Ludmiła kocham Cię!-podszedł do mnie pewnym krokiem i bez obijania w bawełnę pocałował mnie. Ja wciąż oszołomiona jego słowami, oddałam nie śmiało pocałunek. To było wspaniałe, najlepsza chwila mojego życia! Przy nikim nie czułam się tak.. dobrze? Tak, to chyba dobre określenie na spokój. 

Violetta

Drogi Pamiętniku!

Czy moje życie nie może być normalne? Czy nie mogę mieć spokoju w rodzinie? Czy nie mogę być szczerze zakochana w jednej osobie? No właśnie.. nie wiem czemu Tomas się do mnie nie odzywa. Twierdzi, że mnie kocha.. ale nic z tym nie robi. Dlaczego?? Powinien jakoś zareagować, ale nie.. bo po co? Cały czas tylko jakieś nieporozumienia.. A co do Leóna? Wyznał mi że mnie kocha, ale również nic nie robi.. Może oni tylko bawią się moim kosztem? Patrzą, ile jeszcze wytrzymam.. Ale ja już nie mam siły! Nie mogę dłużej tak żyć, muszę coś zmienić...

Kiedy skończyłam pisać w pamiętniku spostrzegłam, że Angie właśnie weszła do pokoju..

-Ooo Angie! Nie zauważyłam Cię..-uśmiechnęłam się

-Violu coś się stało? Masz dziwną minę..-wyrecytowała. Dlaczego ona mnie tak dobrze zna??

-Ech.. to co zawsze...

-Czyli??-dopytywała

-Bo.. czuję się taka samotna? Tak wiem, mam Ciebie, babcię.. ale nie w tym sensie..-otworzyłam się

-Aa.. już chyba rozumiem! A co z Leónem? Z Tomasem?

-Angie, sądzę że oni tylko.. bawią się moim kosztem.

-Violuu, czemu tak mówisz? To bardzo poważne oskarżenie..

-No bo widzisz.. oboje mówią że mnie kochają.. a jak przychodzi co do czego to nic nie robią.. Wiem Angie, jestem głupia.

-Nie prawda! Masz prawo się tak czuć, ja też sądzę że to nie w porządku z ich strony, ale może daj im trochę czasu?

-Może masz racje?

-Jasne, że mam! A teraz idź już spać, jest już późno..-rzekła

-Okay..-uśmiechnęłam się, Angie po chwili wyszła z mojego pokoju

_______________________________________

Już 79 rozdziałów... 

Dla mnie jest to taka jakby magiczna liczba ; ) 

Może Wam się podoba? No nie wiem.. jakoś tak mnie natchnęło na smutny rozdział .. Nie ważne..

Ustawiłam nowy szablon .. "Gwiazd Naszych Wina" ---> uwielbiam tą książkę (film też) jest taka .. awskjfjsbp ♥ (Twitter na mnie działa :D) No w każdym razie ubóstwiam ją i dlatego mam taki szablon.. nie wiem czy Wam się podoba, ale ; ) 

Ps. Jedziecie na Violetta Live? Jak tak to napiszcie: kiedy, dokąd i jaki macie miejsca .. Może udało się tak że mam gdzieś nie daleko Was miejsce xx 

~ Niki 

Past Part: Francesca Cauviglia "Nie żałuję żadnej znajomości, bo nawet fałszywe twarze mnie czegoś nauczyły."

Czytasz-komentujesz-motywujesz

Pod całym "Past Partem" znajdziecie notkę czym on właściwie jest

_________________________________________________________________

Narrator

Było ciemne, zimowe popołudnie. Za oknami padał śnieg, gwiazdy świeciły bardzo jasno. U stóp gór znajdował się mały domek, a w nim płakała malutka Francesca. Dziewczynka miała zaledwie kilka miesięcy, lecz już od pierwszych dni życia wykazywała wielkie zainteresowanie muzyką. 

-Mamo, czy ona musi się tak drzeć??-zapytał starczy brat dziewczynki

-Luca, spokojnie ona jest przecież taka malutka..-odparła Włoszka

-Ale zakłóca mi telewizję..-odparł i wyszedł z pokoju. 

Francesca z dnia na dzień stawała się coraz mądrzejsza i ładniejsza, w końcu nadszedł czas, gdy dziewczynka musiała pożegnać się z błogim dzieciństwem. Musiała iść do przedszkola. Większość dzieci w jej wieku płakała, gdy rodzicie zostawiali je za progiem nowego budynku, lecz nie ona. Francesca szybko pożegnała się z mamą, weszła do kolorowego pokoju, usiadła przy koszu z zabawkami i zaczęła się bawić. Każdy bardzo lubił Francescę, bowiem miała ona nie zwykłą osobowość, była bardzo charyzmatyczna i wesoła. Kiedy Cauviglia miała pięć lat zagrała w swoim pierwszym przedstawieniu, dostała oczywiście główną rolę. Przedszkolanki od razu zauważyła, że ma ona wielki talent. Nie każdemu jednak podobało się wyróżnianie dziewczynki, niektóre dzieci z przedszkola były o nią zazdrosne. "Koleżanki" Francescy zaczęły ją wyzywać i gnębić, lecz ona nic sobie z tego nie robiła. Znajdowała ukojenie w muzyce i rodzinie. Kiedy zaczęła chodzić do szkoły, zapisała się również na zajęcia dodatkowe. Chodziła na zajęcia ze śpiewu, i uczyła się grać na gitarze. Z nauką też szło jej nie najgorzej, niestety czasem jej przebojowość wpędzała dziewczynę w kłopoty. Pierwszym poważnym zdarzeniem była lekcja matematyki w drugiej klasie...

-Francesco, proszę przestań rozmawiać.-powiedziała nauczycielka, Cauviglia jednak nie usłyszała prośby kobiety i dalej rozmawiała z koleżanką na bardzo poważny temat - który kolor lakieru do paznokci jest ładniejszy.

-Francesca!!-powtórzyła nauczycielka

-Słucham?-odpowiedziała pełna spokoju dziewczyna odrywając się od pasjonującej konwersacji

-Do tablicy..-wycedziła przez zęby, Cauviglia wyszła na środek sali 

-Tak?-zapytała Francesca

-Rozwiąż zadanie, przecież umiesz - całą lekcję uważałaś, prawda?

-Oczywiście...-odparła, wzięła kredę do ręki, zaczęła pisać kilka liczb

-No dalej, czemu nic nie piszesz?

-Przepraszam, ale nie rozumiem tego - pani nie umie tego wytłumaczyć..

-Słucham?!-nauczycielka wybałuszyła oczy

-Tak.. nie potrafię zrozumieć pani definicji...

-Tego już za wiele! Do dyrektora!

I tak Francesca wpadła w pierwsze kłopoty. Do końca trzeciej klasy dziewczyna miała problemy z nauczycielką od matematyki, lecz oprócz tego nie było większych konsekwencji. 

Kiedy Francesca miała trzynaście lat, razem z rodzicami postanowiła zrezygnować z nauki w normalnej szkole... pojechała na przesłuchanie do szkoły muzycznej... do Mediolanu. Kiedy stanęła przed komisją była bardzo zdenerwowała, jednak zaśpiewała przepięknie. A kiedy przyszedł czas na taniec, ruszała się z podziwu godną perfekcją, ani razu się nie pomyliła. Po przesłuchaniu wróciła wraz z rodzicami do swojej rodzinnej miejscowości. W razie gdyby Francesca nie dostała się do prestiżowej szkoły muzycznej, korzystając z tego że były wakacje rodzice zapisali jej do normalnej placówki. 

Minął tydzień, dwa.. Francesca już pogodziła się z tym że się nie dostała. Był środek wakacji, piękny dzień, prawie trzydzieści stopni Celsjusza. Francesca siedziała w ogrodzie i bawiła się z psem, po chwili zobaczyła w bramie swoją najlepszą przyjaciółkę- Mię. 

-Cześć!-przywitała się z Francescą i wparowała na posesję 

-Hej.-uśmiechnęła się

-Idziemy się przejść?

-Jasne..-odrzekła wesoło.-Mamo!!! Mia po mnie przyszła, wychodzę!-krzyknęła

-Dobrze..-usłyszała odpowiedź dobiegającą z domu

Dziewczyny odeszły kilka metrów od domu i zaczęły rozmawiać..

-Widziałaś najnowszy odcinek "Cuando toca la campana"? - zapytała Mia

-No jasne! Myślisz, że mogłabym go przegapić??

-No wiesz, ostatnio wydajesz się jakaś nie obecna... Przyznaj się Fran jakiś nowy chłopak?

-Coo? Jaa? Żartujesz chyba! 

-Mów co chcesz nie wierzę Ci..-Mia się uśmiechnęła

-Na prawdę.. po prostu czekam na ważny telefon...

-Od chłopaka...-wtrąciła Mia

-Dasz mi skończyć? W ogóle to bardzo nie ładnie tak przerywać..-próbowała zachować powagę, lecz jak to zwykle bywało po pięciu sekundach już obie zwijały się ze śmiechu.

Po chwili, do Francescy ktoś zadzwonił. Szybko odebrała, porozmawiała chwilę i się rozłączyła.

-Słuchaj ja muszę już lecieć!-poinformowała przyjaciółkę

-Do chłopaka..-dalej stawiała na swoim

-Miaa...-przeciągnęła

-No co?

-Ech.. nie ważne. Musze iść, paa!-pożegnała się i szybko pobiegła do domu. Już od progu zaczęła krzyczeć:

-Dostałam się! Przyjęli mnie!

-Co się tak drzesz?-zapytał Luca wchodząc do pokoju

-Cicho, nie z Tobą rozmawiam! Mamooo! 

-Tak, co się stało?-zapytała

-Przyjęli mnie! Jadę do Mediolanu!! 

-Na prawdę??

-Taaak! Idę się pakować!-krzyczała wesoło

Francesca była bardzo szczęśliwa, bowiem wiedziała że jest to jej życiowa szansa na karierę muzyczną. Była bardzo wybitną uczennicą. Na pierwszej lekcji śpiewu profesor Isaac, zaproponował aby ktoś z nowych uczniów zaprezentował swój talent. Na początku wszyscy byli cicho, bowiem w sali znajdowały się nie tylko osoby z pierwszego roku, lecz również starsi. Jednak Francesca po chwili oswoiła się z rzeczywistością i przemówiła:

-Ja chciałabym zaśpiewać.

-Świetnie, zapraszamy na scenę! Przypomnij, jak masz na imię?

-Francesca..-uśmiechnęła się

-Wspaniale, Francesco pokaż co umiesz!-rzekł profesor i wręczył dziewczynie mikrofon. 

Cauviglia zaśpiewała to samo co na przesłuchaniu, piosenkę pod tytułem "Tu eres mi canción". W połowie piosenki spostrzegła, że jakiś chłopak się na nią gapi.. Poczuła się nieswojo, więc odwróciła wzrok i śpiewała dalej. Kiedy skończyła, wszyscy byli onieśmieleni jej talentem, zaczęli klaskać. Nawet profesor zdjął swoje okulary i patrzył na nią z niedowierzaniem. 

-Dziecko, gdzie nauczyłaś się tak dobrze śpiewać?-zapytał

-Właściwie.. nie wiem. Tak na prawdę śpiewam od zawsze i przychodzi mi to jakoś tak ... naturalnie? 

-Jestem pod wrażeniem.. Dziękuję!-rzekł, a Francesca zeszła ze sceny.

W ciągu dwóch lat dziewczyna bardzo zżyła się z kolegami i koleżankami. Jej najlepszy przyjaciel miał na imię Xabiani, okazało się że ten chłopak który się na nią gapił w czasie pierwszego występu, nie jest wcale taki dziwny jak się wydawało dziewczynie, więc zostali przyjaciółmi. Francesca również bardzo podszkoliła się w śpiewie, nie było mowy o jakimkolwiek przedstawieniu bez jej udziału. Kiedy Cauviglia wracała z próby do jednego ze spektakli, zaczepił ją Xabi..

-No cześć.-przywitał się

-Hej, świetnie Ci szło na próbie.-stwierdziła

-Nie tak dobrze jak Tobie..-uśmiechnął się

-Przestań..-walnęła go teczką

-Heh.. poszłabyś ze mną w pewne miejsce?

-No ... dobrze..- dziewczyna wahała się, ponieważ od pewnego czasu czuła do chłopaka coś więcej niż tylko przyjaźń

Po chwili dotarli na miejsce.. było to jezioro, za którym chowało się zachodzące słońce. 

-Francesco...- zaczął chłopak

-Tak?-odparła coraz bardziej zdenerwowana

-Od pewnego czasu, bardzo mi się podobasz i stwierdziłem, że powinnaś to wiedzieć..-dziewczyna po tych słowach się uśmiechnęła

-Co jest?-dodał

-Nie, nie.. po prostu ja .. mam tak samo..-powiedziała to mniej pewnym tonem niż zawsze, co ją zdziwiło. Chłopak uśmiechnął się i delikatnie pocałował dziewczynę, ona oddała pocałunek. Zostali parą. Byli szczęśliwi.

Pewnego dnia dyrektor wezwał Francescę na rozmowę. Cauviglia mając w pamięci rozmowę z drugiej klasy zaczęła się zastanawiać co zrobiła nie tak. Jednak nie potrzebnie... dyrektor zaproponował jej wyjazd do szkoły w Argentynie. Dziewczyna bardzo się ucieszyła i bez wahania się zgodziła. Niestety, już po kilku godzinach zaczęły dopadać ją wątpliwości... Zdecydowała się jednak, że nie zmarnuje takiej szansy. Nie chciała jednak zostawiać we Włoszech nie zakończonych spraw, najpierw udała się do Xabianiego.

-Cześć..-rzekła nie pewnie

-Hej.-odparł i chciał pocałować dziewczynę w policzek, ona jednak się odsunęła

-Co jest? Co zrobiłem nie tak?-zaczął pytać

-Nie, nie... ja... wyjeżdżam - musimy się rozstać...-ledwo przeszło jej to przez gardło

-Ale jak to? Dokąd wyjeżdżasz? 

-Do Buenos Aires...

-Jak to? Przecież Argentyna jest tysiące kilometrów stąd...

-Tak, i dlatego musimy się rozstać... Przepraszam.-powiedziała i zaczęła się pakować - następnego dnia miała samolot.

Razem z rodzicami i bratem, który również leciał do Argentyny w sprawach biznesowych pojechali na lotnisko.
-Aj.. dzieci poradzicie sobie w tej Argentynie?-pytała mama
-Oczywiście..nie martw się.-zapewniała Francesca
-Dzwońcie do nas często..
-Będziemy!-odparł Luca
-Francesca.. musimy wsiadać...-rzekł brat Cauvigli, ona uścisnęła rodziców, wzięła swoją walizkę i ruszyła w stronę samolotu.

To jest ten moment... stoi przed drzwiami Stud!a 21. Zaraz przekroczy próg szkoły i zacznie nowy rozdział w swoim życiu. Jeszcze raz patrzy w przeszłość, rozmyśla nad każdą znajomością, która ją czegoś nauczyła. Wspomina rodziców,którzy byli z nią zawsze, w każdym momencie jej życia; Xabianiego, któremu ofiarowała swoje serce i pierwszy pocałunek; Mię, która mimo, że jest szalona potrafi wesprzeć przyjaciół. Pamięta też mniej przyjemne sytuacje z życia, "koleżanki" z przedszkola itp.
-Nie żałuję żadnej znajomości, bo nawet fałszywe twarze mnie czegoś nauczyły.-powiedziała do siebie i otworzyła drzwi Stud!a. 

Co było dalej? Tą historię już znacie ... 

_________________________________________________________________________________

Pierwszy raz w życiu napisałam coś takiego ; ) Jeśli na blogu przyjmą się "Past Party" to napiszę coś takiego o każdym z bohaterów : ) 

To kilka słów wyjaśnienia ... Past Part to jest coś co działo się (akurat na moim blogu) przed dostaniem się do Stud!a 21. Oczywiście ja nie mówię, że tak było .. że był jakiś Xabiani, Mia, profesor Isaac ... itd. To jest moja inwencja, każdy kto pisałby takiego Past Parta na pewno inaczej opisałby historię Francescy ;) Mam nadzieję, że się podobało ;)

~ Niki 

Rozdział 78 "Tak bardzo mi go brakuje ..."

Czytasz-komentujesz-motywujesz 

_______________________________
Francesca

Nawet nie sądziłam, że tak ładnie uda mi się wywinąć od pracy. Niech żyje Francesca! No dobrze, León też miał w tym swój wkład, ale i tak to bardziej moja zasługa.

-Francesca...-zaczął León

-Tak?-uśmiechnęłam się

-Idziemy do kina?-zaproponował

-A na co?-odpowiedziałam pytaniem

-Dziś w kinie jest taki fajny horror..

-Słucham?! Horror?? Ty sądzisz, że pójdę z Tobą na horror? Jeśli tak, to ... masz rację.-zaczęłam się śmiać

-Wiedziałem, że się zgodzisz.-uśmiechnął się -Idziemy?-dodał

-Jasne..-odparłam i chciałam nie zauważona wyjść z baru, niestety Luca nigdy nie mruga. A może mruga wtedy gdy ja mrugam? 

-Dokąd się wybierasz?-zapytał mnie brat

-Na plażę...-odparłam ironicznie

-Wiesz.. plaża jest jakieś tysiąc kilometrów stąd.-pochwycił ironię

-Luca, daj spokój! Chcę tylko wziąć Twoją siostrę do kina.-León próbował przekonać Lucę

-Ale moja siostra musi "tylko" pracować..-odrzekł

-No właśnie.. TYLKO! Słuchaj Luca, to nie jest mój bar tylko Twój, powinieneś być za niego odpowiedzialny! Ja mogę Ci pomóc jeśli chcę - jeśli nie, to nie. Zrozumiałeś? 

-Aż za dobrze..-odparł i odszedł, a ja i León ruszyliśmy w stronę kina

-Fran, coś się stało?-zapytał mój przyjaciel 

-Nie, nie czemu?

-Masz jakąś smutną minę..-spostrzegł 

-Ech..mam wyrzuty sumienia. Myślę, że za ostro potraktowałam Lucę...-rzekłam smutno

-Wiesz.. z jednej strony to Twoje życie i masz prawo decydować co chcesz w nim robić, a z drugiej.. to Twój brat może i jest despotycznym egoistą, ale to Twój brat - nie zmienisz tego..

-Nie pomogłeś mi..-stwierdziłam

-Przepraszam..mówię co myślę.

-Zmieńmy temat, dobrze?

-Jasne.. zaraz będziemy na miejscu.-uśmiechnął się do mnie, a ja oddałam uśmiech.

• Następny dzień • 

Violetta

Dziś obudziłam się bardzo późno, pakowałam się w pośpiechu, szybko się ubrałam i pomalowałam, następnie w ekspresowym tempie zbiegłam po schodach. Wciąż motałam się po mieszkaniu Angie, nie wiedziałam co gdzie leży, nawet czasem myliły mi się drzwi do poszczególnych pomieszczeń. Reasumując.. dom cioci jest bardzo ładny, dwupiętrowy, modnie umeblowany .. Bardzo mi się tu podoba. Szybko zjadłam śniadanie, i spostrzegłam kartkę na stole, przeczytałam ją...

Violu,

musiałam być wcześniej w Stud!o.

Spałaś tak uroczo, że nie mogłam Cię obudzić :)

Zostawiłam Ci śniadanie na stole,

przy lustrze są klucze - proszę zamknij dokładnie drzwi ;)

Do zobaczenia w Stud!o :*

                                 Całuję,

                                       Angie.

-Ajj Angie.. dziś akurat mogłabyś mnie obudzić, nie musiałabym się tak śpieszyć..-powiedziałam do siebie zamykając drzwi i uśmiechnęłam się w duchu.

• Stud!o, zajęcia z Angie •

Ludmiła

Na lekcjach byłam jakby nie obecna, cały czas myślałam o wczorajszej wizycie w szpitalu.. o tym co powiedział mi Federico.

-Ludmiła zaśpiewasz nam swoją nową piosenkę?-usłyszałam głos nauczycielki

-Dobrze..-odparłam obojętnie

Rozległy się oklaski, ale mnie one nie obchodziły. Byłam smutna i przygnębiona... Nawet nie miałam siły kłócić się z Violettą! Nie wiedziałam co ze sobą zrobić więc prosto ze Stud!a ruszyłam do domu. Nie chciało mi się tam wracać, ponieważ od kilku dni moja mama czepiała się mnie dosłownie o wszystko! Szłam, więc powoli i nie pewnie.. w końcu dotarłam do domu..

-Ludmiła! Gdzie tak długo byłaś?!-zaczęła krzyczeć

-Miałam zajęcia, a potem wracałam do domu.-tłumaczyłam

-Zwykle zajmuje Ci to mniej czasu!-brnęła dalej

-To może byś po mnie przyjechała czasami?!-odparowałam

-Nie tym tonem Ludmiła! Jestem Twoją matką!]

-Właśnie matką, a nie strażnikiem więziennym!

-Ludmiłą! Wyślę Cię do ojca, zobaczysz!

-Grozisz mi?

-A co jeśli tak?

-Nie wierzę, ja możesz?

-Owszem, mogę! Jestem Twoją matką!-po tych słowach poszłam do swojego pokoju

"Jestem Twoją matką!" to jej najczęstszy tekst, kiedy już nie ma argumentów używa właśnie tego! Nie moja wina, że jest moją matką tak? I to, że "wyśle mnie do ojca" - niech wysyła! Od kilku lat mi tym grozi. Najgorsze jest to, że nie ma przy mnie Federico.. zawsze wspierał mnie w tego typu sytuacjach. Tak bardzo mi go brakuje...

________________________________________

Ciągle tylko Francesca, Violetta, Ludmiła, Francesca, Violetta, Ludmiła .... Na nikogo więcej nie mam weny ...

I tu prośba do Was ... 

Jeśli macie jakiś wątek, który mogłabym wprowadzić do rozdziałów - proszę napiszcie go w komentarzu ♥ Na pewno przyda mi się Wasza wena, za każdy pomysł dziękuję :*

~ Niki