Rozdział 67 "Bałam się otworzyć oczy ... "

CZYTASZ-KOMENTUJESZ-MOTYWUJESZ
________________________________________
German

Pierwsze co zaczęło mnie dręczyć po przeczytaniu listu to "Kim jest zaufana osoba ?". Jednak w tej chwili nie miałem siły się nad tym zastanawiać, od razu zacząłem obwiniać moją żonę :

-Dlaczego mi nie powiedziałaś ? Dlaczego mi nie powiedziałaś, że nie jestem ojcem Violetty ?! Jak mogłaś mnie zdradzić ?! Byliśmy przecież w moim mniemaniu takim szczęśliwym małżeństwem . . . Skoro nie ja to kto jest ojcem Violetty ?? 

-German to nie tak . . .-zaczęła się tłumaczyć, ale jej przerwałem :

-Już wiem ! To na pewno ten Twój kolega ze studiów muzycznych, ten który się w Tobie zakochał. Jest lepszy ode mnie, bo skończył jakąś artystyczną szkołę tak ?? 

-Przestań !-krzyknęła, a że robiła to z reguły rzadko zaprzestałem kontynuowania swojej wypowiedzi po chwili Maria dodała :

-Violetta zniknęła! Ale oczywiście Ty zamiast jej szukać będziesz mnie za wszystko obwiniać i nawet nie dasz mi dojść do słowa !
-Przecież napisała żeby jej nie szukać !
-Ach, czyli pozwolisz żeby Twoja córka włóczyła się sama po wielkim mieście?!
-Po pierwsze to nie jest moja córka - uciąłem - A po drugie ma ona już siedemnaście lat - dodałem
-Jesteś dziecinny ! Jak możesz twierdzić że mogłabym Cię zdradzić ?! Nie wiem, w każdym razie idę szukać Violetty - powiedziała i wyszła z domu trzaskając drzwiami, a ja schowałem twarz w dłoniach w geście rozpaczy.

Francesca

Kiedy czułam, że wybudzam się ze snu nie wiedziałam która jest godzina, ile spałam, jaki jest dziś dzień tygodnia. Bałam się otworzyć oczy, usłyszałam jakieś maszyny medyczne, więc wywnioskowałam że jestem w szpitalu. W tej samej chwili powróciły wspomnienia tamtego wieczoru: zdrada Marco, randka która nie doszła do skutku i wycie karetki . . . Po minucie może, dwóch odważyłam się otworzyć moje oczy do których już zaczęły napływać łzy. Kiedy zdobyłam się na ten czyn ujrzałam . . . 

Ludmiła

Przebudziły mnie poranne promyki słońca wpadające przez okno. Spojrzałam na zegarek była już jedenasta, jednak postanowiłam się nie śpieszyć. Cały czas myślałam o wieczorze spędzonym z Federico w Restó i naszej piosence. Czy to możliwe ? Zakochałam się w Fede ?? Z moich przemyśleń wyrwał mnie dzwonek do drzwi, założyłam różowy szlafrok i poszłam do drzwi. Kiedy je otwarłam zobaczyłam . . .

Violetta

Siedziałam smutna w swoim pokoju u Tomasa, myślałam jednak że właśnie w tym domu znalazłam spokój, ucieczkę od swoich problemów, ukojenie jednym słowem: szczęście. Szczęście którego mi brakowało od dłuższego czasu. Pomimo sprawy z rodzicami, dochodziła jeszcze sprawa z Leónem oraz dowiedziałam się od Camili, że moja najlepsza przyjaciółka Francesca jest w szpitalu. Chciałam pogrążyć się w pustce, ale po chwili do mojego pokoju wszedł Tomas, a ja wysiliłam się i na mojej twarzy pokazał się uśmiech . . .

-Co tam u Ciebie ?-zapytał 

-No jakoś się trzymam - odparłam smutno

-Wiesz . . . -zawahał się - Pamiętasz jak przyszedłem do Ciebie do domu ?

-Tak, a co ?? - zapytałam zdziwiona 

-Bo ja . . .

__________________________________________

Ta daaaaaaaaaam !!

Oto i rozdział numer 67 !

Postanowiłam wrócić do pytań, a więc :

1. Co chce powiedzieć Violettcie Tomas ?

2. Kto przyszedł do Ludmiły ?

3. Czy Lu zakochała się w Fede ?

4. Kogo/ Co ujrzała Francesca ?

5. Czy Maria zdradziła Germana ?

Dowiecie się w next ; ) 

Bardzo Was proszę komentujcie :*

~Do następnego,

  Niki ♥